Het leven is niet maakbaar. En dat zal het ook nooit worden. Dominee Evelien Plaisier ageert in haar preken tegen dit idee van maakbaarheid. „We zijn allemaal maar mens. We kunnen niet alles zelf opbrengen, maar gelukkig is er een God die het voor ons opbrengt.”
Als je maar hard genoeg bidt, dan komt het goed. Het zijn ideeën zoals deze waar Evelien (30) zich tegen verzet. „De verhalen in de Bijbel helpen in allerlei situaties, ook in die van chaos, verwarring en moeite. Juist in de chaos beschrijven de Bijbelboeken Prediker en Job bijvoorbeeld het leven. Het geloof helpt mij om realistisch naar het leven te kijken. Niet vanuit een illusie dat alles maakbaar is, als je er maar hard genoeg voor werkt.”
Evelien is vier jaar geleden, op haar 26e aangesteld als predikant van de Protestantse Gemeente Uitgeest en Akersloot. „Ik krijg weleens te horen dat ik jong ben, maar omdat ik een rol heb, valt leeftijd toch weer weg. Op bepaalde momenten wil je de dominee erbij hebben. Het belangrijkste is om ergens aanwezig te zijn. Even heel groot gezegd: Ik ben dan een representant van het heilige. Het gaat er niet om dat ik dat ben, maar dat ik het in de rol doe.”
Verbinden
Op sleutelmomenten van het leven, rondom geboorte, huwelijk, ziekte en afscheid, is ze vaak een luisterend oor. „Laatst hadden we nog een dienst voor leerlingen die naar de middelbare school gaan. Ook dat is zo’n moment. Het blijft bijzonder om de persoonlijke verhalen van mensen te verbinden met het grote verhaal van God.”
Het zijn precies die verhalen uit de Bijbel die haar fascineren. Ze krijgt er geen genoeg van. Wekelijks deelt ze een boodschap over een nieuwe ontdekking. Bijna ironisch, want tijdens de kindernevendienst was ze vroeger de enige die met advent níet het gedichtje durfde voor te lezen. Na vier jaar gaat het haar steeds beter af, en heeft ze op de achtergrond een man die graag naar haar luistert. „Mijn man Tobias luistert vaak als eerste naar de preek, voordat ik hem voor de kerk houd.”
Protestants
De dertiger groeide op in een protestants gezin in Ridderkerk. „Met alles erop en eraan, op een positieve manier. Thuis werd gebeden en uit de Bijbel gelezen. Ik ging naar een christelijke school en op zondag naar de kerk. Ik vond de kerk ook leuk, ik zat in de jeugddienstcommissie.” Regelmatig ging ze voor de commissie op bezoek bij haar eigen predikant, of een andere voorganger. „We gingen in gesprek over thema’s die ons aanspraken. Daar maakten we dan een jeugddienst over.”
Een gesprek over twijfel herinnert ze zich als de dag van gister. „Ik vond het fijn dat er ruimte was voor twijfel. Ik zat toen in het laatste jaar van de middelbare school, en dacht erover om theologie te gaan studeren. Interessant, maar ook een beetje spannend. Want met theologie ga je rationeel naar je eigen geloof en de Bijbel kijken. Ik hoorde vaak de zin: ’Als je theologie gaat studeren, raak je alles kwijt’.”
Dat is bij Evelien niet gebeurd. „Het is van ontzettend groot belang dat er ruimte is voor twijfel. Dat je je kunt afvragen of iets klopt. Je moet alles kunnen overdenken en bevragen.”
Wereldbeeld
Zelf twijfelt ze niet of er een God is. „Het zit voor mij veel meer op existentieel niveau, dan op rationeel niveau. Ik krijg God ook niet weg uit mijn denken. Hij hoort bij mijn wereldbeeld. Geloven is de grond onder mijn voeten. Dat betekent ook Gods naam: Ik zal er zijn. Het leven in zichzelf heeft al waarde, omdat er een God is die ons liefheeft.”
„Geloven geeft rust, maar het moet ook onrustig maken’’, vindt ze. ,,Als ik naar de wereld kijk, kan ik niet denken: Het is prima, want mijn leven is prima. Als God schepper is van de aarde, dan is het pijnlijk dat het daar niet goed mee gaat. En dat wij mensen ons als koningen op de troon hebben gedragen, en de aarde hebben verknald. Niet elk mensenleven lijkt evenveel waarde te hebben, omdat we mensen aan de grenzen van Europa laten vergaan. Ik voel verantwoordelijkheid.”
Het is voor haar constant zoeken naar balans: kijken wat mogelijk is, zonder zelf koning te worden. Weer die maakbaarheid. „We hoeven geen Messias-complex te ontwikkelen, we kunnen niet alles oplossen. Ik mag op mijn plek doen wat ik kan.”
Toekomst
„Ik vind het moeilijk om in deze tijd dominee te zijn”, zegt ze dan. Ze is lange seconden stil. „We leven in een geseculariseerde samenleving. Ik hoop dat deze dorpskerk in Uitgeest het verhaal van God kan blijven vertellen. Als je dit gebouw binnenstapt, merk je gelijk dat dit alles overstijgt. Je zit op een ander niveau. Tegelijkertijd zie ik om mij heen dat de kerk afbrokkelt. Het is niet goed dat de kerk in het verleden een enorm machtsblok is geweest. Ik hoop dat de kerk op de één of andere manier toekomst heeft. God is eeuwig, Hij blijft wel.”
Bron: Noordhollands Dagblad, juli 2021
Foto: Heleen Vink
