Als Tom ten Broecke plaatsneemt achter de piano in de woonkamer, vliegen zijn vingers over de toetsen. Zonder aarzeling en uit het hoofd speelt hij ’Doctor Gradus ad Parnassum’ van Claude Debussy. „Ik speel het liefst klassieke muziek.”
De Beverwijkse Tom is pas twaalf jaar en speelt nu al de sterren van de hemel. Hij heeft in de regio al verschillende huiskamerconcerten en optredens gegeven. In het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk bijvoorbeeld. ,,Mensen die ziek waren, konden naar muziek komen luisteren. Leuk om te doen. Ook wel spannend.’’
Hij was een jaar of vier toen hij een harmonium in het huis van zijn oma Liesbeth ontdekte. Op haar beurt ontdekte oma het talent van Tom. Ze merkte al gauw dat hij niet zomaar wat toetsen aansloeg, maar dat hij echt muziek maakte. Tom zat als kind bij haar op schoot, zodat zij kon trappen op de luchtpedalen. ,,Het geluid van de traporgel vond ik gelijk mooi.’’
Klank
,,Piano is een bijzonder solo-instrument. Je kan er in je eentje mee optreden, maar ook in een band. Het is groot en heeft een ingebouwd gitaar. In de piano zitten bizar veel onderdelen, ik weet niet eens hoeveel precies. Ik vind de klank van de piano zo mooi.’’ Thuis speelt Tom op een piano van het merk Yamaha. ,,Het geluid en de aanslag zijn op een echte piano beter dan elektronisch.’’
Tom zit in de brugklas van de mavo op het Vellesan College in IJmuiden. Naast piano is hij sinds zijn zesde keeper bij voetbalvereniging DEM in Beverwijk. ,,Voor mijn handen is dat wel een beetje gevaarlijk’’, lacht hij.
De jonge pianist komt uit een muzikaal gezin. Zijn oma zingt, zijn vader speelde klarinet en zijn broer is gitarist. Thuis wordt vaak naar klassieke muziek geluisterd. ,,Als je pianospeelt, kom je met klassieke muziek het verst. Het is ook wel het lastigst om te spelen. Ik speel het liefst werk van Chopin. Zijn muziek is romantisch en vloeiend.’’
Chopin
Momenteel is hij een prelude van Bach en de ’Ballade No. 1’ van Chopin aan het instuderen. ,,Dat stuk van Bach heeft twee bladzijden; de ballade heeft er twaalf. Gemiddeld heb ik zo’n drie weken nodig om een nieuw stuk te leren. Zo’n lang stuk is voor mijn niveau nog wat lastig, dan heb ik iets meer tijd nodig.’’
Tom zit vergeleken met pianoleerlingen van zijn leeftijd op een hoog niveau. Naast talent heeft de muziekschool in Beverwijk, en met name docent Myrtle Treurniet, daar een grote rol in gespeeld. Op zijn zevende ging hij op pianoles bij het Centrum voor de Kunsten. ,,Ik had snel door dat ik iets te goed was voor de klas. We speelden stukken zoals ‘Vader Jacob’, dat ging al snel goed. Ik kon eigenlijk alles altijd spelen en vond het eerlijk gezegd best wel makkelijk.’’
Techniek
Inmiddels krijgt Tom privéles van Myrtle. De afgelopen maanden heeft hij tijdens de lockdown via de iPad muziekles gevolgd. Nu de muziekscholen weer open zijn, kan het gelukkig weer in het echt.
,,Online les is te doen, maar het is wel anders. Het beste is natuurlijk op de muziekschool. Daar kijkt de docent naar mijn vingers. Als ik online les heb, hoort ze wel aan de klank als ik een foutje maak, maar ze kan dan niet goed zien hoe mijn vingerzetting is. Op de muziekschool ziet ze dat wel. Zij heeft mij echt geholpen om naar dit pianoniveau te komen. Ze leert me vooral techniek voor mijn vingers: hoe ik de stukken moet spelen, pedaal indrukken en uitdrukken.’’
Emotie
Naast techniek leert ze hem ook om de muziek te begrijpen. ,,Muziek is meer dan alleen noten. Veel noten aanslaan, is vaak niet moeilijk. Het is veel moeilijker om je gevoel erin te leggen en te bepalen hoe hard je een toon aanslaat. Mijn docent leert me meer over de ziel van de muziek. Met een stuk wil je een verhaal vertellen. Ze daagt me uit om daarover na te denken en om het dan ten gehore te brengen. Zonder gevoel en emotie word je nooit een goede pianist.’’
Sinds de coronacrisis speelt Tom een stuk meer piano dan daarvoor. Wel een uur tot anderhalf uur per dag. ,,Gelukkig hebben we een groot huis. Als mijn broer op zijn kamer zit, dan heeft hij geen last van me. En onze buurman maakt het helemaal niet uit. Dus dat is fijn’’, glimlacht hij.
Fans
Zijn ouders en opa’s en oma’s zijn Toms trouwste fans. ,,Ik herken in hem een bepaalde progressie die ik ook heb doorgemaakt. Ik was alleen nooit zo’n enorme oefenkoning’’, lacht vader Peter die talentvol klarinettist was en bij de Hoogovens Harmonie speelde.
,,Als ik ervoor was gegaan, was het zeker niet onverdienstelijk. Toen ik van school afging, zakte het in en ben ik gestopt. Ik hoop dat Tom doorzet. Het is leuk om hem te zien groeien. Hij gaat snel.’’
Tom is niet van plan te stoppen. Hij droomt ervan om concertpianist te worden, net zoals Wibi Soerjadi. Zelf filmmuziek componeren staat ook op het wensenlijstje. ,,Piano is mijn leven.’’
Bron: Noordhollands Dagblad, juni 2021
Foto: Heleen Vink
